پاتوژن های موجود در هوا همان پاتوژن هایی هستند که در دستگاه تنفسی تولید و به عنوان راهی برای انتشار در هوا منتقل می شوند. حانم موراسکا (Morawska 2005) در مقاله مروری خود، این مکانیسم تولید و سایت های تشکیل قطرات پاتوژن ها، عوامل مؤثر بر فرآیند ، و همچنین سرنوشت قطرات خارج شده از طریق فعالیت های تنفسی ساکنین را توصیف می کند. او نتیجه می گیرد که هر چند تعداد زیادی از این موارد مشخص وجود دارد ، اما هنوز، دانش بیشتری در مورد مکانیسم انتقال پاتوژن در مکانهای اشغالی مورد نیاز است. لازم به ذکر است، با توجه به وجود عوامل بیماری زا در محیط های مختلف، آگاهی از روش های ضدعفونی هوا و تصفیه فاضلاب بهداشتی دارای اهمیت می باشد.
مقدمه
خانم فیگل (Fiegel 2006) در مقاله خود نشان می دهد که فعالیت های ریوی تولید کننده آئروسل های بیولوژیکی منبع اصلی برای انتقال ترشحات عمیق ریوی و محیطی عوامل بیماری زا در هوا هستند. او نشان داد که استفاده از “شور درمانی “(رویکرد آئروسل برای بی حرکت کردن ذرات معلق در هوا در ریه ها) باعث کاهش تولید پاتوژن در هوا به عنوان مکانیسم های پاک کننده طبیعی می شود.
شکل دیگری از آلودگی موجود در هوا با آئروسل های زیستی آلوده ممکن است در استفراغ یا اسهال در توالت فرنگی در اماکن عمومی گسترش یابد. بارکر و همکاران در بررسی های سال ۲۰۰۱ نشان دادند که شخص بیمار می تواند تولید کننده ۱۰ به توان ۷ ویروس به ازای هر ۱ میلی لیتر استفراغ و ۱۰ به توان ۱۲ ویروس به ازای هر ۱ گرم مواد مدفوع باشد. بنابراین برخی از عوامل بیماری زا که با استفراغ میزبان یا شرایطی مانند اسهال گسترش می یابند (مانند سارس، اشیشیا کولی، منژنیت و غیره) ، احتمال ابتلا به این بیماری ها بسیار زیاد خواهد بود. روسین و همکاران. سال ۱۹۹۸ دریافتند که حین شستشوی توالت یا از طریق رسوب روی سطوح می توان عوامل بیماری زا را استنشاق کرد.
عوامل ایجاد خطر، تولید پاتوژن و دوز موثر از دیگر عوامل مهم تعیین کننده میزان خطر یک عامل بیماری زا هستند. میکروارگانیسم های مختلف روش های مختلفی برای شکستن دفاع میزبان و مخفی شدن با موفقیت را دارند. همچنین تولید پاتوژن ها بسته به نوع مرحله بیماری آن متفاوت است (اولیه ، پیشرفته یا نهفته). نکته مهم دیگر دوز موثر آلودگی است: گاهی اوقات یک ارگانیسم تنها می تواند یک بیماری ایجاد کند و همچنین به سیستم ایمنی بدن و / یا سن بیمار مرتبط است: افراد پیر و بسیار جوان بیشتر مستعد خطر هستند (گرین وود و همکاران ۲۰۰۲).
بقای عوامل بیماری زا در هوا
برای اینکه عوامل بیماری زای موجود در هوا بتوانند به میزبان خود دسترسی پیدا کرده و او را آلوده کنند ، باید بتوانند در محیط اطراف زنده بمانند، که باعث می شود عواملی مانند رطوبت نسبی و درجه حرارت اهمیت پیدا کند.
امروزه اطلاعات در مورد تأثیر رطوبت نسبی بر باکتری های بیماری زا کمیاب و اطلاعات موجود اندک است. به طور کلی در شرایط رطوبت متوسط(۴۰-۶۰) برای باکتری های غیر بیماری زا کشنده نشان داده شده است (هاچ و همکاران ۱۹۶۹). ویروس هایی که شامل عمدتا لیپیدها هستند معمولاً در رطوبت نسبی پایین پایدارتر هستند ، در حالی که ویروس هایی که محتوای چربی کمتری دارند یا فاقد آن هستند در رطوبت نسبی بالاتر پایدارتر هستند ( Assar 2000). لوزلی در سال ۱۹۴۳ نشان داد که میزان رطوبت %۹۰-۸۰ به مدت ۳۰ دقیقه می تواند ویروس آنفلوانزا را در مقابل موش ها غیربیماری زا کند ، در حالی که قرار گرفتن در معرض رطوبت کمتر از (۲۴/۱۷٪) بیشترین میزان آلودگی را نشان داد. در مطالعات دیگر نشان داده شده است که بقای برخی ویروس ها مستقل از رطوبت نسبی است (الاژاری ۱۹۷۹). هارپر ۱۹۶۱ و میلر و همکاران.۱۹۶۷ نشان دادند که پیکورنویروس و آدنو ویروس ، عوامل بیماری های تنفسی و مشتقات اینچنین گروه های ویروسی، در رطوبت نسبی بالا بهتر زنده می مانند.
سرخک و آنفلوانزا ، هر دو ویروس های پوشیده شده ، در آئروسل ها در رطوبت نسبی کم راحت تر زنده می مانند (د جونگ و همکاران ۱۹۶۴ ، هممز و همکاران.۱۹۶۰). نشان داده شده است که ویروس های این دسته دارای ماندگاری کمتری در رطوبت نسبی هستند (د جونگ و همکاران ۱۹۷۶).
مطالعات همچنین گزارش می دهند که تأثیر رطوبت نسبی بر بقای ویروس نیز می تواند تحت تاثیر دمای محیط مثبت و یا منفی باشد. در دمای ۲۰ درجه سانتیگراد کووید ۱۹ یا کرونا ویروس Covid 10 (بیماری های دستگاه تنفسی فوقانی) در رطوبت متوسط پایدار گزارش شده است است ، اما همچنین در رطوبت نسبتاً پایین نیز همچنان پایدار بود(ایجاز و همکاران ۱۹۸۵). همین مطالعه همچنین نشان می دهد که بقای ویروس در دمای ۶ درجه سانتیگراد و ۸۰٪ رطوبت بسیار شبیه به بهترین بقای ویروسی در رطوبت متوسط بود. دمای پایین نیز نشان داده شده است که بقای رینوویروس را در رطوبت نسبی بالا تقویت می شود (کریم و همکاران ۱۹۸۵). ویروس های لفاف دار و الگوهای آنها در دماهای مختلف قادر به بقا هستند(مایوث و همکاران ۱۹۶۸ و اهرلیچ و همکاران ۱۹۷۱) که ممکن است مشابه ویروس های غیر لفافدار عمل نکنند ، به ویژه هنگامی که ویروس ها روی سطوح هستند (مک گدی و همکاران.۱۹۷۹). هنوز تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است ، زیرا از دیدگاه ایمنی دانشمندان با ارگانیسم های غیر بیماری زا کار می کنند ، که عملکرد متفاوتی از بستگان بیماری زای خود دارند (گرین وود و همکاران.۲۰۰۲).
